Ik zag dubbel. Mijn hoofd spatte praktisch uit elkaar. Eind mei 2020 was ik stomweg met mijn hoofd tegen een schuin plafond gestoten toen ik wilde beginnen met schilderen. Ik kon enkel gaan liggen. Ik besefte onmiddellijk dat de klap niet normaal was. Ik had nog nooit zo’n slag gehad op mijn hoofd.

Wat zouden de gevolgen zijn?

Wacht eventjes terug….

De burn-out

In 2017 was ik geveld door een burn-out. Te lang gezondheidsproblemen genegeerd en niet geluisterd naar mijn lichaam. Of was het mijn ziel of het universum die me iets wou vertellen?

Achteraf beschouwd was het vooral een boodschap dat ik iets moest veranderen in mijn leven. Dat ik op een dood spoor zat.

Dus deed ik wat ik al altijd had willen doen in mijn herstelperiode: iets van mijn bucketlist schrappen: een boek schrijven, een thriller. Daarna zocht ik terug werk, deeltijds, want ik wilde blijven schrijven. De inspiratie liet me niet los.

Ik nam de draad als jurist-ambtenaar met vallen en opstaan terug op, maar nu deeltijds.

Tot één jaar geleden, mei 2020.

De zware hersenschudding en whiplash

De dagen na de hersenschudding merkte ik hoe mijn leven anders zou zijn, alleen besefte ik dat toen nog niet dat dit voor een langere periode dan enkele weken zou zijn.

Ik kon totaal geen licht verdragen (nu is fel licht nog altijd een probleem).Ik was duizelig (nu nog als ik teveel met mijn hoofd beweeg of zware dingen draag).Ik kon niet op de computer werken, een ramp voor een schrijver (nu nog moet ik mijn computertijd indelen en veel korte pauzes nemen).Ik kon niet goed tegen scrollen (nog altijd een probleem, zelfs bij een voorbijrijdende trein).Ik vergat allerlei dingen (nu nog heb ik problemen met mijn korte termijn geheugen, leve de elektronische tools).Ik had wekenlang barstende hoofdpijn (gelukkig voorbij)Ik had soms een onverwachte woede-uitbarsting (gelukkig ben ik terug mezelf)Ik werd heen en weer geslingerd tussen emoties (gelukkig is ook dat voorbij)

De zomer 2020 ging aan mij voorbij, opgesloten in donkere ruimtes, meer liggend dan staand of zittend.

Maar ik wou niet opgeven. Ik kon niet gewoon blijven liggen.

Darwin zei het al: ‘het is niet de sterkste of de slimste die overleeft; Het is degene die zich het beste kan aanpassen.’Dus sprak ik met spraaktechnologie een jeugdboek De krummelingen in. Zo gingen de weken, maanden voorbij. In mijn eigen noodgedwongen quarantaine.

Mijn tijdelijk contract dat anders misschien ging verlengd worden, werd in samenspraak verbroken.

Oké, een probleem om later op te lossen, eens ik terug de oude zou zijn.

Mantelzorg

Ik woonde op de bovenste verdieping van een huis dat ik deel met mijn moeder die op het gelijkvloers woont. Een beslissing die ik had genomen juist voor corona in ons leven kwam. Achteraf beschouwd een goede beslissing die ik juist op tijd had genomen.

Ja, we zijn modern en doen aan cohousing.

Totdat mijn moeder enkele beroertes kreeg. Mijn hoofd was maar juist enigszins aanvaardbaar of ik had mantelzorg om op mij te nemen. Een nieuw probleem en uitdaging.

We waren nu met twee die problemen hadden met het korte termijn-geheugen en met ons hoofd. Of eigenlijk met drie want ook één van de katten, Flippo,  heeft twee jaar gelden zijn hoofd gekwetst door een aanrijding, je merkt het nu soms nog aan zijn gedrag. Dus allemaal samen dooreengeschudde hoofden en levens.

Maar twee halve mensen zijn ook één. Toen toch. 

Ik besloot mijn denken aan te passen. Niet jammeren over de situatie, maar vooruitkijken. Zoeken naar nieuwe manieren om met de nieuwe situatie om te gaan. Want het begon me langzaam duidelijk te worden dat de kans bestond dat ik lange tijd last zou hebben van mijn hoofd, duizeligheid, hoofd-oog-evenwicht-coördinatie. Of toch voor een zeer lange tijd. Tot nu toe. Ik wist dat het niet definitief zou zijn, enkel tijdelijk. Maar ook tijdelijke situaties zijn een uitdaging.

Het was te gemakkelijk om me neer te leggen dat ik niet meer zou kunnen doen wat ik wil. Dat kon niet gebeuren. Het is moeilijk om dingen plots anders te moeten doen. Maar dingen anders doen biedt creatieve mogelijkheden om te groeien. Zelfs als je situatie terug verandert. Dan nog neem je lessen mee. Want alles is altijd in beweging.

Ik wil schrijven, dus als het niet meer urenlang kon op de computer, dan maar in stukjes en met de hulp van spraaktechnologie. Het is nog ontstressend ook en geeft mogelijkheden om creatief te zijn. 

Mijn hoofd wou me beperkingen aanpraten, maar ik weigerde te luisteren naar het stemmetje in mijn hoofd. En volgde mijn hart. Mijn schrijvershart. In welke omstandigheden je ook bent, er is altijd een uitweg, altijd.

Want ik wist dat ik nog altijd het leven kon hebben dat ik wou: een schrijvend leven van thuis uit. Verhalen vertellen. Waarbij ik nog tijd had om mantelzorg op me te nemen in de periodes dat mijn ogen toch moesten rusten tijdens de dag. Zolang het nodig was.

Ik registreerde in de zomer van 2020 nog de domeinnaam Blogschrijver. Na het vinden van een website www.smartblogger.com, waar John Morrow door een spierziekte enkel met zijn stem een online business opbouwde ondanks zijn beperkingen. Ik schreef me direct in voor zijn cursus over copywriting. Blogschrijver was toen nog een vaag idee om enkele teksten in te spreken rond bloggen en de kennis te delen hoe je een boek kan schrijven.

Na het lezen, luisteren naar boeken en volgen van onlinecursussen (leve het webminar), begon ik langzaam te geloven in een online-business rond freelance copywriting en SEO. Een zaadje dat geplant was in mijn hoofd begon langzaam te groeien.

Ik ontdekte de Sherlock Holmes in mezelf die graag in de wereld van de zoekwoorden duikt. Dat ik een morbide interesse had in misdaad en seriemoorden was al uit mijn kindertijd duidelijk door het volgen van detectiveseries en lezen van misdaadthrillers. Geen wonder dat ik thrillers begon te schrijven. Ik ontdekte dat ik niet enkel hield van de verhalen en het schrijven, maar ook van de research, het zoeken. Ideaal als je aan SEO-copywriting wilt doen. En ik hield niet enkel van het delen van verhalen, maar ook van het delen van kennis. Het zoeken naar dat zoekwoord dat de doorbraak kon betekenen. 

Ik besloot te vechten om van Blogschrijver een succes te maken. De strijdster in mij stond op. Mijn voornaam is niets voor niets Vicky van Victoria, de Romeinse godin van de overwinning. Zodat het zaadje ooit zou uitgroeien tot een mooie boom.

Ondertussen kwam ik ook de website van Jessie Van Loon tegen, die ondanks een spierziekte, vanuit haar bed haar blog en business blogschool runt.  Zolang je jouw denken niet verandert naar mogelijkheden in plaats van beperkingen, blijf je gevangen in de situatie waarin je bent. Dus ik begon te vijlen aan de ketens van de gevolgen van mijn hersenschudding en whiplash. Zelfs al was deze situatie tijdelijk, ik zou er gebruik van maken om verder te groeien.

Ik zocht oplossingen, want ik wou mezelf absoluut bevrijden. Want ik wist dat ik dit kon. Geen keten of gevangenis kon me tegen houden. 

Met de hulp van een huishoudhulp en virtuele assistenten, kreeg ik meer tijd om meer bezig te houden met Blogschrijver (en met het verder afwerken van het jeugdboek en thriller 2 natuurlijk). Op mijn manier, op mijn tempo.

Zo verscheen langzaam mijn droom om van schrijven te kunnen leven langzaam terug vanuit de nevelen in het zonlicht. Mijn boom zou vruchten dragen.

Het geheim van het leven

Het deed me nadenken: zou ik die droom ooit verwezenlijkt hebben zonder de burn-out, zware hersenschudding, whiplash en mantelzorg?

Of was ik in het altijd draaiende rad van het dagelijkse leven,  in de gouden kooi gebleven als hobbyschrijver?

Ik zou blijven vechten voor mijn droom, wat de omstandigheden ook zouden zijn.

Want ik weet dat ik het kan.

Wat is jouw droom?

Wat wil jij doen? Waarom doe je het niet?

Wat je antwoord ook is, dit is het enige leven dat je hebt.

Je kan het.

Wacht niet tot een zware hersenschudding roet in het eten gooit en het bereiken van je droom moeilijker maakt. In welke moeilijke omstandigheden je ook bent, je kan altijd een oplossing vinden.

Je kan het. Geloof in jezelf.

Geloof de criticasters niet die zullen zeggen dat je iets onmogelijks wilt. Wees zelf niet één van hen. Geloof dat je het onmogelijke kan bereiken. Vertrouw dat het zal lukken. Je kan het.

Misschien vraag je nu: wie ben jij om je droom te blijven najagen, wat er ook gebeurt?

Maar wie ben jij dat jij dit niet doet?

Je kan het. Vecht. Stop nooit met te geloven in jezelf.

Durf je?

Start vandaag nog. Nu.

Omdat ik dankbaar ben voor de maandenlange inspiratie en de lessen die ik geleerd heb om de copywriter te worden die ik nu ben, de Inspiratiebronnen voor dit blogartikel:

https://smartblogger.com/jon-morrow-confession/

https://problogger.com/how-to-quit-your-job-move-to-paradise-and-get-paid-to-change-the-world/

https://copyblogger.com/the-secret-of-life/

https://medium.com/the-mission/how-im-dealing-with-my-third-mid-life-crisis-3379af8e0142